به یاد استاد بزرگمان

چه قدر سخته که میخوام این پست رو بزارم..

همیشه میومدم اینجا و از حال و هوای خودم براتون میگفتم .. اما

اصلا یادم رفته بود که من یک پاترهدم.. تااینکه امروز ، یه تلنگر تلخ، منو به دنیای

هری برگردوند..

امروز مایکل گمبون، بازیگر نقش پروفسور دامبلدور رو از دست دادیم..

بهتره بگم واقعا دامبلدور رو از دست دادیم..

هنوز نتونسته بودم خبر فوت رابی کالترین، بازیگر نقش هاگرید رو هضم کنم که..

متاسفانه...

گریه نمیزاره براتون بنویسم..

شاید باورتون نشه، اما تک تک کارکترها و بازیگرهای فیلم هری پاتر،

انگار جزئی از خانواده م هستن که برای از دست دادن هر کدومشون اشک میریزم

و دست خودم نیست..

همینطور برای آلن ریکمن عزیز که نقش پروفسور اسنیپ رو داشت...

الان یاد اون سکانس آخری افتادم که آلن و مایکل بازی کردند.. هنوزم صدا و نگاه التماسی

دامبلدور به اسنیپ رو یادمه..

اما الان هیچ کدومشون نیستند..

وقتی خبر فوت اعضای هری پاتر و میشنوم، اینطور به نظر میرسه که تموم خاطرات

نوجوونی و جوونی م از جلوی چشمم در حال رد شدن هستند..

چرا هیچ چیز نیست که تو این روزگار خوشحالم کنه...

یادمه وقتی همیشه تو بدترین شرایط زندگیم بودم، به کتاب و فیلم هری رجوع

می کردم و همیشه حرف های دامبلدور بود که آرومم می کرد.. انگار بهم قدرت

می داد که بمونم و شجاعانه با تمام موانع زندگیم بجنگم..

همیشه حرفاش یادم هست و خواهد موند...

وقتی قلبم آکنده از ناراحتی بابت یک عشق از دست رفته بود، یاد حرف دامبلدور

میوفتادم که می گفت: "دلت برای مرده ها نسوزه، هری. برای زنده ها دلسوزی کن..

مخصوصا برای اونهایی که بدون عشق زندگی می کنند."

یا وقتی درد و ناامیدی وجودم رو فرا می گرفت، یاد این حرفش میوفتم که

می گفت: "شادی رو میشه حتی تو تاریک ترین لحظات هم پیدا کرد.. فقط اگه

یه نفر یادش باشه که چراغو روشن کنه."

یا وقتی می گفت: "این توانایی های ما نیست که نشون میدن که ما واقعا چه

کسانی هستیم،.. بلکه این انتخاب های ما هستند.."

همینطور که زندگی یک سفره، متاسفانه، مرگ هم حقیقت تلخیه که مجبور به

پذیرشش هستیم...

در پایان، باز هم، با قلبی پر از اندوه، از دست دادن مایکل گمبون، بازیگر نقش

پروفسور دامبلدور رو به جامعه ی جادوگری تسلیت میگم..

......