خنثی ام آرزوست...

ببخشید دیر اومدم..

هر چند...، اومدن به وبلاگی که سوت و کوره، هیچ لطفی نداره.. ولی خب..

شاید بتونم با زدن حرفای دلم تو این محیط مجازی، یه ذره آروم شم..

این روزام، هم با بی خیالی و یه جور بی تفاوتی میگذره..هم با درگیری درسام..

ترم آخر و بدبختیاش..بی برنامه گی این دانشگاه کوفتی.. یه روز استاد هست.. یه روز نیس..

یه روز قراره یه درسو حذف کنن.. فرداش دوباره پشیمون میشن و یه تصمیم دیگه میگیرن و..

دانشجوهای بدبخت و ترم آخری مثل من رو تا دم استرس و مرگ می برن و برمیگردونن..

انتخاب استاد راهنما و تهیه و اصلاح پروپوزال و...

هزار راه رفته و نرفته که باید برم...

یه وقتایی دیگه پشیمون میشم..

به خودم میگم عجب غلطی کردم رفتم سراغ ارشد..

بعد به خودم میام و می بینم کلی برنامه دارم واسه آینده م که همه چیم به این ارشد و این 

معدلش بستگی داره و ...

یه نمره بالا و پایین، کل آینده م رو میتونه عوض کنه.. و دهن منو سرویس کنه..

البته روزگار کم دهن منو سرویس نکرده.. حالا دانشگام روش..

وقتی به روز دفاع فکر میکنم، دیوونه میشم.. اصلا نمیدونم چی میشه..

الان ساعت از 12 نصفه شب گذشته..

منم .. لب تاب جلومه.. دارم تایپ میکنم.. کلی حرف دارم واسه گفتن...

ولی یه وقتایی، اینقد حجم حرفای نگفته ت زیاده که .. ناخودآگاه ترجیح میدی سکوت کنی..

سکوت...

باز پاییز اومد.. با این حس تلخی که میخواد بهم تزریق کنه...

نمیدونم چرا هیچ وقت پاییز برام قشنگ نبوده و نیست.. و احتمالا هم نخواهد بود..

با آدمهای پاییزیش کاری ندارم.. با خود پاییز و با این هوای گه گاه ابری و بعضا بارونی و.. 

خش خش برگاش و .. چه میدونم..

با اینهاش مشکل دارم..

سهم دیگران از پاییز، عشق بوده و لذت با هم قدم زدن زیر بارون و راه رفتن رو برگای زمین...

اما سهم من از پاییز، آلرژی و سرماخوردگی و اگزما و تنهایی و دلتنگی و گریه بوده و بس..

اما .. باز معرفت تنهایی..

هر چند اینقد دارم ازش بد میگم، اما تجربه های تلخ زندگی، بهت میفهمونن که تنهایی

از همه چی بهتره.. 

ببخشید دیگه.. 

بهتر از این نمیتونستم اومدن فصل مزخرف پاییز رو بهتون تبریک بگم...

امیدوارم پاییزتون، اونجوری که دوس دارین براتون پیش بره...